Recent News
Najbardziej interesujące odkrycia naukowe

Najbardziej interesujące odkrycia naukowe

1. Procesy, pomiar i moderatory

Hofmann i wsp. (2014) przeprowadzili trzy badania mające na celu wyjaśnienie związków pomiędzy samokontrolą a satysfakcją z życia. Wykorzystując w każdym badaniu dorosłych uczestników, badano miarę względnie stabilnej, cechowej samokontroli w odniesieniu do ocen satysfakcji z życia.

Autorzy przedstawili dowody na istotny związek pomiędzy samokontrolą a zarówno pozytywnymi emocjami, jak i satysfakcją z życia. Co ciekawsze, wysoka samokontrola i pozytywne wyniki były moderowane przez umiejętność zarządzania konfliktem.

Mówiąc dokładniej, osoby z wyższą samokontrolą były w stanie działać w sposób, który redukował konflikt i dystres. Co więcej, osoby z wysoką samokontrolą były również w stanie lepiej unikać pokus, a tym samym unikać pokus typu „vice-virtue” (Hofmann i in., 2014).

Badania te sugerują, że w to, jak samokontrola wpływa na wyniki, zaangażowanych jest więcej, a unikanie konfliktów stanowi kluczowy mechanizm.

W odnotowanej wcześniej metaanalizie autorstwa de Riddera i wsp. (2012) przedstawiono również dodatkowe interesujące informacje na temat czynników wpływających na związek pomiędzy samokontrolą a pożądanymi wynikami. Mianowicie, autorzy odnotowali silniejszy związek pomiędzy samokontrolą a zachowaniami automatycznymi w porównaniu z zachowaniami bardziej świadomie kontrolowanymi.

Automatyczne zachowania to te, które są bardziej nawykowe (np. pisanie stron w powieści każdego dnia jako część rutyny); w przeciwieństwie do bardziej kontrolowanych zachowań, które wymagają dostosowania (np. próba zarządzania wieloma konkurującymi zasobami, aby mieć czas na pracę nad powieścią).

Autorzy sugerują, że samokontrola nie jest tak związana z opieraniem się pokusom, jak się często uważa, ale może być bardziej związana z tworzeniem i łamaniem nawyków. Stwierdzono również, że związki między samokontrolą a wynikami różnią się, jeśli chodzi o zachowania rzeczywiste i wyobrażone.

W przeciwieństwie do rzeczywistych zachowań, wyobrażone zachowania składają się z tych, „które ktoś zamierza zrobić, myśli, że może zrobić lub myśli, że powinien zrobić” (de Ridder et al., 2012, str. 80). Wyobrażone zachowania są bardziej zbliżone do myślenia życzeniowego (np. „W przyszłym roku opłynę świat!”).

W badaniu przeprowadzonym przez de Riddera i współpracowników (2012), zachowania i samokontrola były silniej związane z zachowaniami wyobrażonymi niż rzeczywistymi. Autorzy sugerują, że miary i konstrukty samokontroli mogą być zagmatwane przez rodzaje zachowań, które są w nich uwzględnione oraz sposób ich definiowania i pomiaru.

Oprócz potrzeby rozpakowania natury konkretnych zachowań (tj. rzeczywiste versus wyobrażone; automatyczne versus kontrolne), badacze sugerują również, że samokontrola jest przeceniana, kiedy uwzględnia się tylko samoopisowe zachowania.

W artykule badawczym Duckworth i Grossa (2014) samokontrola została zbadana w odniesieniu do grit. Autorzy definiują grit jako „nieustępliwe dążenie do osiągnięcia dominującego, nadrzędnego celu pomimo niepowodzeń” (Duckworth, & Gross, 2014, s. 319).

Grit jest więc bardziej spójny z siłą charakteru lub wytrwałością w obliczu przeciwności. Autorzy zwracają uwagę, że choć samokontrola i zapał są rzeczywiście skorelowane, to stanowią odrębne konstrukty, które nie powinny być stosowane zamiennie. Innymi słowy, dana osoba może posiadać jedno, ale nie drugie.

Osoba, która ma wysoki poziom determinacji, jest opisywana jako ktoś, kto wytrwale pracuje nad osiągnięciem głównego celu, być może nawet przez lata. Może to być osoba wysoce produktywna, która potrafi tłumić sprzeczne cele niższego rzędu; jak również radzić sobie z niepowodzeniami poprzez tworzenie alternatywnych celów niższego rzędu i kontynuowanie wytrwałej pracy w kierunku celu głównego (Duckworth, & Gross, 2014).

Zgodnie z tym przykładem, zapał wiąże się z wyjątkowymi osiągnięciami, które często wymagają długiego czasu na realizację; natomiast samokontrola wiąże się z podejmowaniem decyzji bardziej na co dzień (Duckworth, & Gross, 2014). Ogólnie rzecz biorąc, badania te i proponowane modele wyznaczają ważne kierunki dla przyszłych badań nad tymi pojęciami, jak również ważne implikacje dotyczące leczenia.

Leczenie i interwencja

Strategie interwencji, które zawierają elementy samodyscypliny, przyniosły obiecujące rezultaty, również w środowisku edukacyjnym. Na przykład, Cincinnati wdrożyło program obejmujący cały dystrykt i mający na celu pomoc instruktorom w nauczaniu samodyscypliny uczniów klas K-12 (Brown, & Beckett, 2006).

Nauczyciele otrzymali wsparcie w postaci narzędzi potrzebnych do radzenia sobie z problemami dyscyplinarnymi bez konieczności usuwania uczniów z klasy. Chociaż interwencja na dużą skalę składała się z wielu komponentów, promowanie samodyscypliny uczniów było podstawowym czynnikiem w osiągnięciu pożądanych rezultatów.

Imponujące jest to, że program doprowadził do zmniejszenia liczby zawieszeń i wydaleń w okręgu szkolnym Cincinnati (Brown, & Beckett, 2006).

Wreszcie, w pracy Moffitta, Arseneaulta i Belsky’ego et al. (2011), omówiono wdrażanie programów samokontroli na dużą skalę. Autorzy proponują, że takie programy mogłyby przynieść znaczące korzyści społeczne poprzez poprawę zdrowia, zamożności i bezpieczeństwa publicznego.

News Reporter

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *