Ponad dziesięć lat temu P. Dee Boersma użył łomów i młotów do wykucia małego otworu w lawie na Wyspach Galapagos, mając nadzieję na przyciągnięcie jednego z najrzadszych na świecie pingwinów.

Pięć miesięcy później para pingwinów z Galapagos wprowadziła się do jednej z tych wydrążonych wnęk i wychowała swoje młode. W następnym roku wprowadziła się tam kolejna para pingwinów.

Dziś co najmniej 84 ze 120 gniazd, które Boersma, biolog z Uniwersytetu Waszyngtońskiego w Seattle, wraz z kolegami wyłuskał z czarnej skały na równiku światowym, wciąż nadają się do użytku. A ostatni spis ujawnia, że jedna czwarta zagrożonych gatunków to młode osobniki. To jest znaczące dla zwierzęcia, które prawdopodobnie liczy gdzieś między 1500 a 4700, według Boersma, który jest również National Geographic Explorer.

Po raz pierwszy od dłuższego czasu Boersma mówi, że czuje nadzieję na przyszłość tych czterokilogramowych ptaków, które już zmagają się z rtęciowym klimatem Galapagos – takim, który zmienia się między ciepłą a zimną wodą w zależności od cyklicznych cykli pogodowych na Ziemi, El Niño i La Niña. (Dowiedz się więcej o jedynych na świecie tropikalnych pingwinach.)

Ten ostatni, który powoduje zimniejszą wodę – a tym samym bardziej obfite ryby – wzdłuż zachodniego wybrzeża Ameryki Południowej, przyczynia się do obecnego wzrostu populacji pingwinów poprzez zapewnienie większej ilości pożywienia.

„Spodziewałem się, że będzie naprawdę dobrze” – mówi. „Ale byłem po prostu tak mile zaskoczony, ponieważ jest to najlepsza hodowla, jaką widzieliśmy w ciągu ostatnich 12 lat”.